Verhalen uit de bergzomer
Grottentocht
Avontuur in de berg
De grot Spannagelhöhle op de Hintertuxer Gletscher is fascinerend, spannend en geheimzinnig. En een onvergetelijk klimavontuur voor alle durfallen die zich door de smalle bergkloven bewegen.
Het is smal, koud, donker. Van het plafond vallen waterdruppels. Ze druipen van het geïmpregneerde oppervlak van mijn jas af en vallen in de schacht onder mijn voeten. Ik kijk hoe ze vallen en tel de seconden tot ze de bodem raken. 21 … 22 … klets. Ongeveer 20 meter diep is het daar. Daar beneden is het vermoedelijk nog donkerder en vochtiger dan hierboven. Boven is de „ÖTK-schacht”, de grootste schacht van de Zillertaler Spannagelhöhle, beneden is een vertakt systeem van canyons en kleine tunnelgangen, dat uitmondt in de „Herman Gaun Halle” – het doel van onze tunneltocht van vandaag. Maar voordat je überhaupt in de ÖTK-schacht staat, moet je eerst omhoog naar de Hintertuxer Gletscher. En dat gaat het beste met de berglift. Die brengt je binnen enkele minuten vanuit Tux in het dal omhoog naar het bergstation op ruim 2.000 meter hoogte. Van hieruit zijn het maar enkele stappen naar beneden naar het Spannagelhaus, de ingang van de hoogstgelegen marmergrot van Europa. Een trekkingtocht voelt een beetje alsof je onderdeel bent van een opsporingsteam van heel lang geleden. Met onze dikke werkkleding, de gele hoofdlampen op de helmen en de waterdichte schoenen aan de voeten lijken we wel een beetje op goudzoekende mijnwerkers. Alleen dragen wij geen pikhouwelen en wachten er waarschijnlijk ook geen edelstenen op ons. Desondanks zijn we opgewonden, want niemand van ons weet nu eenmaal wat ons in de grot te wachten staat.
Rondleiding door de toeristische grot
Behalve Christoph, onze gespierde gids uit het Tuxertal die een jarenlange band met de Spannagelhöhle heeft: sinds meer dan twintig jaar werkt hij als grottengids. In de loop van de jaren heeft hij de grote hallen, smalle schachten en kleine gangen van de grot aan ontelbaar veel gasten laten zien. Er is dus niemand die de bijna 13 kilometer lange Spannagelhöhle beter kent dan hij. Via de stenen trappen gaan we naar beneden naar de ingang van de grot, we kronkelen ons door een smalle gang en betreden de toeristische grot: in het circa 500 meter lange gedeelte vinden de rondleidingen door de grot plaats. Hier begeleidt Christoph de gasten door het indrukwekkende labyrint met geologische bijzonderheden zoals druipstenen en marmerinsluitsels. We willen vandaag echter nog veel verder de onderaardse gangen van de grot ingaan en volgen Christoph over de hangbrug naar de „Halle der Vereinigung”. De plafondverlichting wordt steeds zwakker en bij het „Postkastl”, een markante kerf in de wand, klimmen we aan de linkerkant de Kolkgang in. Nu moeten de hoofdlampen aan en gaan we naar beneden de donkerheid in.
Met mijn voeten steun ik
links en rechts tegen
de kalkwanden – onder mij
het zwarte niets.
Sinds 1964 is de Spannagelhöhle een beschermd monument, vertelt Christoph wanneer we de „Hannes Jodel Dom” betreden – een kubusvormige hal van steen en rotsen, die naar de ontdekker ervan is genoemd. Christoph trakteert ons op een jodelroep. Zijn stem galmt door de ruimte en verdwijnt in de gangen achter ons. We klimmen verder door en bevestigen onszelf met de karabijnhaken van de klettersteig-set aan een touw. We dalen steeds verder af in het grottensysteem, tot we uiteindelijk de ÖTK-schacht onder ons zien. Christoph legt zijn rugzak neer en zet zijn uitleg voort: „Vermoedelijk is de grot aan het begin van de 19e eeuw ontdekt”, vertelt hij en deelt warme thee uit zijn thermoskan uit. „Maar pas in de jaren 70 van de 20ste eeuw is de grot beneden uitvoerig onderzocht en sinds 1994 worden er tochten met gids door de 150 miljoen jaar oude marmerlaag aangeboden.”
De thee wordt weer ingepakt, de rugzak wordt omgedaan, de karabijnhaken worden weer bevestigd, en nieuwsgierig gaan we over de 25 meter lange ijzeren ladder naar beneden de schacht in. Beneden aangekomen, klimmen we over grote stenen treden en kleine rolsteenbergen. Eén keer moeten we kort bukken onder een rotsdak, vervolgens gaat de ruimte open, boven onze hoofden verheft zich de machtige Hermann Gaun Halle: aan de wanden zijn lichtbruine marmeraders te herkennen, op de bodem steken druipstenen uit het gesteente en direct voor ons wijst Christoph op een bekken in de vorm van een hart: een gletsjermolen. Een circa drie meter diep gat waarin het water van de grotbeek zich al duizenden jaren verzamelt. We zijn nu ruim 120 hoogtemeters onder de ingang van de grot.”
Op handen en voeten. Veel dieper gaan we niet, zegt Christoph, maar iets smaller wordt het nog wel. En geen vijf minuten later dringen we ons op handen en voeten door een buisvormig smal stuk. Je moet wel je buik intrekken om je door de smalle tunnelgang voort te bewegen – een grappige bezigheid, voor zover je niet claustrofobisch bent. Na een paar minuten kruipen gaan de stenen wanden weer open, en we bereiken de „Spreizschlucht”. Een met touw gezekerde tunnelgang zonder bodem. Met mijn voeten steun ik links en rechts tegen de kalkwanden en ik bevestig de klettersteig-set twee keer – onder mij het zwarte niets. Aan het einde van het klimgedeelte wacht de „Schläferhalle”, die als bivakplaats diende voor de vroegere onderzoekers van de grot. Ook hier maken we een pauze, voordat het weer terug naar boven gaat. Via een luchtige klettersteig-passage gaan we weer omhoog naar de „Kolkgang” en volgen we het touw richting de uitgang. Aan het einde van de tunnel heeft Christoph dan tot slot nog een effectief verrassingsmoment voor ons gepland. Voor een kort moment schakelen we onze hoofdlampen uit en volgen we alleen onze intuïtie door de donkere gang. Het is een beetje beangstigend om zo tastend door het donker te gaan, maar ook ongelooflijk spannend. Zo’n ervaring in de volledige duisternis doe je nu eenmaal niet elke dag op. En exact daar staat de grottenbelevenis onder het Spannagelhaus voor: het is een avontuur in het donker.
Foto's: Bernhard Huber Tekst: Robert Maruna
Zillertal Magazin uitgave zomer 2021
Nog meer verhalen uit het Zillertal
Houtsnijwerk voor de eeuwigheid
Thomas Rauch beheerst als geen ander in het Zillertal een oeroud ambacht: hij maakt prachtige kleine kunstwerken van geweien. Hij vertelde ons hoe hij het doet.
Een sneeuwbal met een snavel
De ptarmigan is een bijna onzichtbare vogel die hoog in de Alpen voor verwondering zorgt en waaraan in het Zillertal een apart onderzoeksproject is gewijd.
Een vleugje Hollywood
Ramp vrij! Een stuntman uit de Amerikaanse filmmetropool sprong eens in de repetitie voor de ontwikkeling van een landingszak. Vandaag kan elke springkunstenaar een kleine ster zijn in de Zillertal Arena...
Het Zillertal
Welkom in het Zillertal! Waar zon, sneeuw en gastvrijheid het leven zin geven en je ertoe verleiden eens alles los te laten en de boel de boel te laten.
Zillertal Newsletter
Onze nieuwsbrief biedt je geweldige informatie over het Zillertal. Krijg de beste seizoenstips, informatie van de skigebieden en over de zomerse bergbanen en nog veel meer.
Gastheren en hotels
Vind de passende accommodatie voor jouw perfecte vakantie in het Zillertal: van de gezellige Bed and Breakfast tot en met het luxueuze vijfsterrenhotel.
Route
Het Zillertal is gelegen in het westen van Oostenrijk en is het breedste zuidelijke zijdal van het Inntal. Reis veilig en comfortabel naar het Zillertal.
