Verhalen uit het natuurpark

Wandelen in het natuurpark

Het mystieke bos

Op een prachtige zomerdag in de magische wereld van de „Glocke” (Duits voor „klok”) duiken. Fauna en flora in het Hochgebirgs-Naturpark Zillertaler Alpen nemen ons mee naar lang vervlogen tijden.

Als „verbazingwekkend en vol afwisseling” beschrijft Frederick Manck de Glocke. Hij is een van twaalf bergwandelgidsen van het Hochgebirgs-Naturpark Zillertaler Alpen. De naam van dit beschermde landschap van 33 hectare in Finkenberg verwijst naar de klokachtige opbouw – wanneer je er vanuit de verte naar kijkt. Als je de Glocke betreedt, kun je tijdens alle seizoenen prachtige dingen ontdekken: in het voorjaar zijn er uitbottende knoppen. In de zomer bruist het leven van de dieren, en „orchideeën zoals de breedbladige nachtorchis of andere mooie bloemen, zoals de Turkse lelie, worden zichtbaar. Vooral vlinders, wilde bijen en andere insecten zijn verrukt van hun schoonheid”, zegt Freddi als een echte botanicus. In de herfst betovert het kleurenspel van de bladeren, en in de winter straalt deze omgeving een unieke rust uit.

„Een wandeling door de Glocke laat lichaam en geest op krachten komen.” Want de meeste mensen kennen alleen nog het vermoeiende wandelen op straat. Wanneer we ons op bosgrond voortbewegen, voelt het alsof we zweven. „Daarbij komt deze heerlijke geur. Hier ruikt het precies zoals we ons frisse lucht voorstellen. Wanneer de warme zon door de boomkruinen schijnt en het licht met de bladeren danst, lijkt het alsof we door een caleidoscoop kijken.” Wellness in zijn puurste vorm en een uitstapje naar de oertijd.

„Het is absoluut
geen Jurassic Park,
maar hier komt
geschiedenis
tot leven.”

Freddi Manck

Groene long

Dit gebied is ontstaan door uitzonderlijke geologische activiteiten. De bergbeek Tuxbach heeft zich gedurende miljoenen jaren naar beneden gegraven en zijn sporen achtergelaten. Terwijl in het Zillertal gneis en graniet (hard oergesteente) overheersen, voert hier het veel zachtere kalksteen de boventoon. Het kalkgesteente strekt zich uit van de berg Olperer tot aan de berg Brandberger Kolm en verder richting Gerlos. „Op de rotsen zijn – alleen in het klein – bovendien landschappen van miljoenen jaren geleden te ontdekken. Het is geen Jurassic Park. Maar toch komt hier geschiedenis tot leven”. Het bos in de Glocke is een van de ravijnbossen waarvan er volgens Freddi maar drie in het Alpengebied zijn. Beuk, es, zomer- en winterlinde, esdoorn, iep, spar en den treffen hier in een soort hydrocultuur perfecte omstandigheden aan. Dit recreatiegebied is bovendien een omgeving „waar je wellicht ook de zwarte specht bij zijn bezigheden kunt horen of misschien zelfs kunt zien.

Net zo ijverig zijn de talloze bodemdieren. Wantsen en kevers bewerken de bodem en voelen zich prettig in deze groene long. Tot de uitzonderlijke levensomstandigheden voelt ook de smaragdgroene regenworm zich aangetrokken. „Deze transformatieartiest verandert tijdens zijn leven meerdere keren van kleur. Rozekleurig als baby, paars als eenjarige. Later geel, rood of groen. Met het bereiken van de geslachtsrijpe leeftijd (twee tot drie jaar) heeft de worm een prachtige smaragdgroene kleur. Zijn voorkeur gaat uit naar beukenbomen, en daarvan zijn er hier genoeg. Wie de ‚ster’-worm met de Latijnse naam Allolobophora smaragdina e ens i n het echt wil beleven, maakt hierop in het voorjaar de meeste kans”, vertelt Freddi enthousiast.

De kennis dat het er in de Glocke ooit volledig anders heeft uitgezien, maakt dit juweel in Finkenberg zo fascinerend. „Daarvan getuigen tegenwoordig nog steeds vele ongewoon gegroeide beukenbomen die het tijdens hun ‚kinderjaren’ niet altijd gemakkelijk hadden. Want gedurende vele jaren hebben de mensen het gebied voor hun eigen overleven intensief gebruikt.” Met het hout hebben ze onder meer de overdekte brug Teufelsbrücke gebouwd. Dit getuigenis van de bouwkunst van vroegere jaren overbrugt het ravijn over de Tuxbach en verbindt de dorpen Persal en Dornau. Volgens de sage moesten de boeren voor de bouw van de brug een verbond met de duivel sluiten: het eerste levende wezen dat over de brug zou gaan, had de duivel voor zichzelf opgeëist. Maar hij is woedend teruggekeerd in het ravijn, want met een oude geitenbok was hij helemaal niet tevreden. Des te groter is ons enthousiasme. Voor een juweel genaamd Glocke.

Foto's: Bernhard Huber Tekst: Florian Warum

Zillertal Magazin uitgave zomer 2021

Nog meer verhalen uit het Zillertal

Der perfekte Begleiter für deinen Urlaub: Im Sommer und im Winter